ایبوپروفنیک NSAID و مهارکننده غیرانتخابی COX است که برای درمان درد خفیف تا متوسط، تب و التهاب استفاده می شود.

نام های تجاری

زمینه

ایبوپروفن یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) است که از اسید پروپیونیک مشتق شده است و اولین داروی پروپیونیک محسوب می شود. فرمول ایبوپروفن 2-(4-ایزوبوتیل فنیل) اسید پروپیونیک است و توسعه اولیه آن در سال 1960 در حین تحقیق برای جایگزین ایمن تر برای آسپرین بود. ^{ایبوپروفن} سرانجام در سال 1961 ثبت اختراع شد و این دارو برای اولین بار علیه آرتریت روماتوئید در انگلستان در سال 1969 و ایالات متحده آمریکا در سال 1974 عرضه شد. این اولین داروی NSAID بدون نسخه در دسترس بود.

بر روی محصولات موجود، ایبوپروفن به عنوان یک مخلوط راسمیک تجویز می شود. پس از تجویز، R-انانتیومر تحت تبدیل گسترده ای به S-انانتیومر در داخل بدن با فعالیت راسماز آلفا-متیل آسیل-CoA قرار می گیرد. به طور خاص، به طور کلی پیشنهاد می شود که انانتیومر S می تواند فعالیت دارویی قوی تری نسبت به انانتیومر R ایجاد کند.

ساختار

ایبوپروفن

وزن

میانگین: 206.2808
تک ایزوتوپی: 206.13067982

فرمول شیمیایی

C ₁₃ H ₁₈ O ₂

فارماکولوژی

نشانه

ایبوپروفن رایج ترین NSAID مورد استفاده و تجویز شده است. این یک داروی بسیار رایج بدون نسخه است که به طور گسترده به عنوان ضد درد، ضد التهاب و تب بر استفاده می شود.

استفاده از ایبوپروفن و انانتیومر آن دکسی بوپروفن در ترکیب راسمیک برای مدیریت دردهای خفیف تا متوسط ​​مربوط به دیسمنوره، سردرد، میگرن، درد دندان پس از عمل، اسپوندیلیت، استئوآرتریت، آرتریت روماتوئید و اختلال بافت نرم رایج است.

ایبوپروفن به دلیل فعالیت آن در برابر سنتز پروستاگلاندین و ترومبوکسان به تغییر عملکرد پلاکتی و طولانی شدن بارداری و زایمان نسبت داده شده است.

از آنجایی که ایبوپروفن یک داروی پرمصرف است، علائم اصلی درمانی عبارتند از:

• مجرای شریانی ثبت شده – این یک وضعیت نوزادی است که در آن مجرای شریانی (رگ خونی که شریان اصلی ریوی را به آئورت نزولی پروگزیمال متصل می‌کند) پس از تولد بسته نمی‌شود و باعث خطر شدید نارسایی قلبی می‌شود. مهار پروستاگلاندین ایبوپروفن برای درمان این بیماری مورد مطالعه قرار گرفته است زیرا مشخص شده است که پروستاگلاندین E2 مسئول باز نگه داشتن مجرای شریانی است.
• روماتوئید و استئوآرتریت – ایبوپروفن بسیار رایج در درمان علامتی اختلالات التهابی، اسکلتی عضلانی و روماتیسمی استفاده می شود.
• فیبروز کیستیک – ثابت شده است که استفاده از دوزهای بالای ایبوپروفن باعث کاهش التهاب و کاهش هجوم سلول‌های پلی‌مورفونوکلئر در ریه‌ها می‌شود.
• افت فشار خون ارتواستاتیک – ایبوپروفن می تواند باعث احتباس سدیم شود و اثر دیورتیک ها را که برای بیماران مبتلا به افت فشار خون شدید ارتواستاتیک مفید گزارش شده است، مخالفت کند.
• درد دندان – ایبوپروفن برای مدیریت درد حاد و مزمن دهان و صورت استفاده می شود.
• درد – ایبوپروفن به طور گسترده برای کاهش دردهای جزئی و همچنین برای کاهش تب و مدیریت دیسمنوره استفاده می شود. معمولاً برای تسکین علائم حاد مانند تب و سردرد تنشی استفاده می شود. همچنین برای مدیریت دردهای خفیف تا متوسط ​​و دردهای متوسط ​​تا شدید به عنوان مکمل مسکن های مخدر استفاده می شود.

• کاربردهای تحقیقاتی – تلاش هایی برای تولید ایبوپروفن برای پیشگیری از بیماری آلزایمر، بیماری پارکینسون و سرطان سینه انجام شده است.

فارماکودینامیک

ایبوپروفن اثرات متعددی در مسیرهای التهابی مختلف درگیر در التهاب حاد و مزمن دارد. اثرات اصلی گزارش شده در ایبوپروفن مربوط به کنترل درد، تب و التهاب حاد با مهار سنتز پروستانوئیدها توسط COX-1 و COX-2 است. تسکین درد به نواحی آسیب دیده محیطی و اثرات سیستم عصبی مرکزی در انتقال درد با واسطه شاخ پشتی و دستگاه اسپینوتالاموس بالاتر نسبت داده می شود. برخی گزارش‌ها سعی کرده‌اند تنظیم درد را با افزایش احتمالی سنتز کانابینوئیدهای درون‌زا و اثر بر گیرنده‌های NMDA مرتبط کنند. نشان داده شده است که اثر بر درد با پتانسیل های برانگیخته قشر مغز مرتبط است.

گزارش شده است که اثر ضد تب با اثر بر روی سنتز پروستانوئیدها مرتبط است، زیرا پروستانوئیدها واسطه اصلی پیام رسانی پیرزیس در ناحیه هیپوتالاموس-پریاپتیک هستند.

استفاده از ایبوپروفن در روش های دندانپزشکی به مهار موضعی تولید پروستانوئید و همچنین فعالیت ضد ادمیک و افزایش بتا اندورفین های پلاسما نسبت داده می شود. برخی گزارش‌ها کاهش موضعی سریع بیان COX-2 در پالپ دندان ناشی از تجویز ایبوپروفن را پیشنهاد کرده‌اند.

نشان داده است که تجویز ایبوپروفن در بیماران مبتلا به بیماری های روماتیسمی علائم مفصلی را کنترل می کند.

ایبوپروفن عمدتاً در محصولات OTC مانند عاملی برای مدیریت دیسمنوره استفاده می شود که ثابت شده است مقدار پروستانوئیدهای قاعدگی را کاهش می دهد و باعث کاهش بیش از حد انقباض رحم می شود. همچنین گزارش شده است که تب و درد ناشی از میگرن را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. اثر مربوط به اثر فعال شدن پلاکت و تولید ترومبوکسان A2 است که اثرات عروقی موضعی در مناطق آسیب دیده ایجاد می ^کند . این اثر قابل دوام است زیرا ایبوپروفن می تواند وارد سیستم عصبی مرکزی شود.

در کاربردهای تحقیقاتی ایبوپروفن، گزارش شده است که وقتی در دوزهای پایین در مدت طولانی تجویز می شود، تخریب عصبی را کاهش می دهد. از سوی دیگر، استفاده از آن در بیماری پارکینسون با اهمیت التهاب و استرس اکسیداتیو در آسیب شناسی این بیماری مرتبط است. استفاده از ایبوپروفن برای سرطان سینه مربوط به مطالعه ای است که کاهش 50 درصدی در میزان سرطان سینه را نشان می دهد.

مکانیسم عمل

مکانیسم دقیق اثر ایبوپروفن ناشناخته است. با این حال، ایبوپروفن یک NSAID در نظر گرفته می‌شود و بنابراین یک مهارکننده غیرانتخابی سیکلواکسیژناز است که آنزیمی است که در سنتز پروستاگلاندین (واسطه‌های درد و تب) و ترومبوکسان (محرک‌های لخته شدن خون) از طریق مسیر اسید آراشیدونیک نقش دارد.

ایبوپروفن یک مهارکننده غیرانتخابی COX است و از این رو، فعالیت COX-1 و COX-2 را مهار می کند. مهار فعالیت COX-2 باعث کاهش سنتز پروستاگلاندین های دخیل در واسطه التهاب، درد، تب و تورم می شود در حالی که تصور می شود مهار COX-1 باعث برخی از عوارض جانبی ایبوپروفن از جمله زخم گوارشی می شود.

جذب

از راه خوراکی بسیار خوب جذب می شود و حداکثر غلظت سرمی را می توان 1 تا 2 ساعت پس از تجویز خارج عروقی به دست آورد. هنگامی که ایبوپروفن بلافاصله بعد از غذا تجویز می شود، کاهش جزئی در میزان جذب مشاهده می شود اما تغییری در میزان جذب ایجاد نمی شود.

هنگامی که به صورت خوراکی تجویز می شود، جذب ایبوپروفن در بزرگسالان بسیار سریع در دستگاه گوارش فوقانی انجام می شود. Cmax، Tmax و AUC در حدود mcg/ml 20، 2h و mcg.h/ml 70 است. این پارامترها بسته به شکل انانتیومر، مسیر و دوز تجویز می توانند متفاوت باشند.

حجم توزیع

حجم ظاهری توزیع ایبوپروفن 0.1 لیتر بر کیلوگرم است.

اتصال به پروتئین

دوز ایبوپروفن بیش از 99٪ به پروتئین های پلاسما و محل II آلبومین خالص شده متصل می شود، به نظر می رسد اتصال اشباع شده است و در غلظت های بیش از 20 میکروگرم در میلی لیتر غیر خطی می شود.

متابولیسم

ایبوپروفن به سرعت متابولیزه می شود و در کبد تبدیل به متابولیت های اصلی می شود که مشتقات هیدروکسیله و کربوکسیله هستند. به محض جذب، انانتیومر R تحت تبدیل انانتیومری گسترده (53-65٪) به S-انانتیومر فعال تر در داخل بدن با فعالیت آلفا-متیل آسیل-کوآ راسماز قرار می گیرد.

متابولیسم ایبوپروفن را می توان به فاز I تقسیم کرد که با هیدروکسیلاسیون زنجیره های ایزوبوتیل برای تشکیل مشتقات 2 یا 3 هیدروکسی و به دنبال اکسیداسیون به 2-کربوکسی-ایبوپروفن و p-کربوکسی-2-پروپیونات نشان داده می شود. این واکنش های اکسیداتیو با فعالیت ایزوفرم های سیتوکروم P450 CYP 2C9، CYP 2C19 و CYP 2C8 انجام می شود. بنابراین، این آنزیم ها در اکسیداسیون زنجیره جانبی آلکیل به مشتقات هیدروکسیل و کربوکسیل شرکت می کنند. از این آنزیم ها، کاتالیزور اصلی در تشکیل متابولیت های اکسیداتیو ایزوفرم CYP 2C9 است.

فاز I متابولیک توسط فاز II دنبال می شود که در آن متابولیت های اکسیداتیو ممکن است قبل از دفع به گلوکورونید کونژوگه شوند. این فعالیت باعث تشکیل گلوکورونیدهای فنولیک و آسیل می شود.

مسیر حذف

ایبوپروفن به سرعت متابولیزه می شود و از طریق ادرار دفع می شود، بنابراین بیش از 90٪ از دوز تجویز شده را تشکیل می دهد. 24 ساعت پس از آخرین دوز کاملاً از بین می رود و تقریباً تمام دوز تجویز شده از طریق متابولیسم می رود که حدود 99٪ از دوز حذف شده را تشکیل می دهد.دارو بدون تغییر و متابولیت‌های فاز II فعال، 1% از دوز تجویز شده را نشان می‌دهد.

به طور خلاصه، ایبوپروفن به صورت متابولیت ها یا ترکیبات آنها دفع می شود. حذف ایبوپروفن با افزایش سن یا وجود نارسایی کلیوی مختل نمی شود.

نیمه عمر

نیمه عمر سرمی ایبوپروفن 1.2-2 ساعت است. در بیماران با عملکرد کبد به خطر افتاده، نیمه عمر را می توان به 3.1-3.4 ساعت افزایش داد.

ترخیص کالا از گمرک

نرخ کلیرانس بین 3 تا 13 لیتر در ساعت بسته به روش تجویز، نوع انانتیومر و دوز متغیر است.

سمیت

علائم مصرف بیش از حد در افرادی که بیش از 99 میلی گرم بر کیلوگرم مصرف کرده اند نشان داده می شود. شایع ترین علائم مصرف بیش از حد عبارتند از درد شکمی، تهوع، استفراغ، بی حالی، سرگیجه، خواب آلودگی (خواب آلودگی)، سرگیجه و بی خوابی. سایر علائم مصرف بیش از حد شامل سردرد، از دست دادن هوشیاری، وزوز گوش، افسردگی CNS، تشنج و تشنج است. به ندرت ممکن است باعث اسیدوز متابولیک، عملکرد غیرطبیعی کبد، هیپرکالمی، نارسایی کلیوی، تنگی نفس، افسردگی تنفسی، کما، نارسایی حاد کلیوی و آپنه (عمدتاً در کودکان بسیار جوان) شود.

LD50 گزارش شده ایبوپروفن 636 mg/kg در موش، 740 mg/kg در موش و 495 mg/kg در خوکچه هندی است.

منبع