دگزامتازون یک گلوکوکورتیکوئید موجود در حالت های مختلف مصرف است که برای درمان بیماری های التهابی مختلف، از جمله آسم برونش، و همچنین اختلالات غدد درون ریز و روماتیسمی استفاده می شود.

زمینه

دگزامتازون یا MK-125 یک کورتیکواستروئید فلورینه شده در موقعیت 9 است که برای درمان بیماری های غدد درون ریز، روماتیسمی، کلاژن، پوست، آلرژیک، چشمی، گوارشی، تنفسی، هماتولوژیک، نئوپلاستیک، ادماتوز و غیره استفاده می شود. در سال 1957 ساخته شد و از نظر ساختاری مشابه سایر کورتیکواستروئیدها مانند هیدروکورتیزون و پردنیزولون است .

دگزامتازون در 30 اکتبر 1958 تاییدیه FDA را دریافت کرد. در یک بیانیه مطبوعاتی برای کارآزمایی ارزیابی تصادفی درمان COVID-19 (RECOVERY) در 16 ژوئن 2020، دگزامتازون برای استفاده در بیماران COVID-19 با علائم تنفسی شدید توصیه شد. دگزامتازون مرگ و میر را در بیمارانی که نیاز به تهویه هوا داشتند تقریباً یک سوم و در بیمارانی که به اکسیژن نیاز داشتند یک پنجم کاهش داد.

نام های تجاری

گروه ها

تایید شده، تحقیقاتی، مورد تایید دامپزشکی

ساختار

دگزامتازون

وزن

میانگین: 392.4611
تک ایزوتوپی: 392.199902243

فرمول شیمیایی

C ₂₂ H ₂₉ FO ₅

نشانه

سوسپانسیون اوتیک دگزامتازون و سیپروفلوکساسین برای عفونت های باکتریایی همراه با التهاب در اوتیت میانی حاد و اوتیت حاد خارجی اندیکاسیون دارد. تزریق عضلانی و داخل وریدی برای تعدادی از بیماری های غدد درون ریز، روماتیسمی، کلاژن، پوست، آلرژیک، چشمی، گوارشی، تنفسی، هماتولوژیک، نئوپلاستیک، ادماتوز و موارد دیگر اندیکاسیون دارد. قرص خوراکی برای درمان مولتیپل میلوما اندیکاسیون دارند. ایمپلنت داخل زجاجیه برای برخی از اشکال ادم ماکولا و یووئیت خلفی غیر عفونی که قسمت خلفی چشم را تحت تاثیر قرار می دهد اندیکاسیون دارد. فرمولاسیون های مختلف چشمی برای شرایط التهابی چشم نشان داده شده است.

مکانیسم عمل

اثرات کوتاه مدت کورتیکواستروئیدها کاهش اتساع عروق و نفوذپذیری مویرگ ها و همچنین کاهش مهاجرت لکوسیت ها به محل های التهاب است. کورتیکواستروئیدهایی که به گیرنده گلوکوکورتیکوئید متصل می شوند، تغییراتی را در بیان ژن ایجاد می کنند که منجر به اثرات پایین دستی متعدد در طی چند ساعت تا چند روز می شود. 

گلوکوکورتیکوئیدها آپوپتوز نوتروفیل و مرزبندی را مهار می کنند. آنها فسفولیپاز A2 را مهار می کنند که باعث کاهش تشکیل مشتقات اسید آراشیدونیک می شود. آنها NF-Kappa B و سایر عوامل رونویسی التهابی را مهار می کنند. آنها ژن های ضد التهابی مانند اینترلوکین 10 را ترویج می کنند.

دوزهای پایین تر کورتیکواستروئیدها اثر ضد التهابی دارند، در حالی که دوزهای بالاتر سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند. دوزهای بالای گلوکوکورتیکوئیدها برای مدت طولانی به گیرنده مینرالوکورتیکوئید متصل می شوند و سطح سدیم را افزایش می دهند و سطح پتاسیم را کاهش می دهند.

جذب

جذب از راه عضلانی کندتر از راه وریدی است. یک دوز عضلانی 3 میلی گرم به C _max 6.0±34.6 نانوگرم در میلی لیتر با T _max 2.0±1.2 ساعت و AUC 38±113 نانوگرم در ساعت در میلی لیتر می رسد. دوز خوراکی 1.5 میلی گرم به C _max 6.8±13.9 نانوگرم در میلی لیتر با T _max 0.5±2.0 ساعت و AUC 50±331 نانوگرم در ساعت در میلی لیتر می رسد. دگزامتازون خوراکی تقریباً 70-78٪ در افراد سالم در دسترس زیستی است.

حجم توزیع

دوز خوراکی 1.5 میلی گرم دگزامتازون دارای حجم توزیع 51.0 لیتر است، در حالی که دوز 3 میلی گرم داخل عضلانی دارای حجم توزیع 96.0 لیتر است.

اتصال به پروتئین

دگزامتازون تقریباً 77٪ پروتئین در پلاسما متصل می شود. بیشتر اتصال پروتئین با آلبومین سرم است. دگزامتازون به طور قابل توجهی به پروتئین اتصال به کورتیکواستروئید متصل نمی شود.

متابولیسم

دگزامتازون 6-هیدروکسیله شده توسط CYP3A4 به 6α- و 6β-هیدروکسی دگزامتازون می شود. دگزامتازون به طور برگشت پذیر توسط کورتیکواستروئید 11-بتا دهیدروژناز ایزوآنزیم 2 به 11-دهیدرودگزامتازون متابولیزه می شود و همچنین می تواند توسط کورتیکواستروئید 11-بتا دهیدروژناز ایزوآنزیم 1 به دگزامتازون تبدیل شود.

مسیر حذف

کورتیکواستروئیدها معمولاً عمدتاً از طریق ادرار دفع می شوند. ^{با این} حال، دگزامتازون کمتر از 10٪ در ادرار دفع می شود.

نیمه عمر

میانگین نیمه عمر نهایی یک قرص خوراکی 20 میلی گرمی 4 ساعت است. دوز خوراکی 1.5 میلی گرم دگزامتازون نیمه عمر 4.3±6.6 ساعت دارد، در حالی که دوز عضلانی 3 میلی گرم نیمه عمر 1.2±4.2 ساعت دارد.

ترخیص کالا از گمرک

یک قرص خوراکی 20 میلی گرمی دارای کلیرانس 15.7 لیتر در ساعت است. یک دوز خوراکی 1.5 میلی گرم دگزامتازون دارای کلیرانس 4.9±15.6 لیتر در ساعت است در حالی که دوز عضلانی 3.0 میلی گرم دارای کلیرانس 1.4±9.9 لیتر در ساعت است.

سمیت

LD ₅₀ خوراکی در موش ماده 6.5g/kg و 794mg/kg از طریق داخل وریدی بود.

مصرف بیش از حد با فرمولاسیون اوتیک انتظار نمی رود. دوزهای بالای مزمن گلوکوکورتیکوئیدها می تواند منجر به ایجاد آب مروارید، گلوکوم، فشار خون، احتباس آب، هیپرلیپیدمی، زخم معده، پانکراتیت، میوپاتی، پوکی استخوان، تغییرات خلقی، روان پریشی، آتروفی پوست، آلرژی، آکنه، هیپرتریکوزیس، کاهش سیستم ایمنی شود. مقاومت در برابر عفونت، صورت ماه، هیپرگلیسمی، هیپوکلسمی، هیپوفسفاتمی، اسیدوز متابولیک، سرکوب رشد و نارسایی ثانویه آدرنال. مصرف بیش از حد ممکن است با تنظیم دوز یا قطع کورتیکواستروئید و همچنین شروع درمان علامتی و حمایتی درمان شود.

فعل و انفعالات

تداخلات دارویی